رهایی

یکی از همین روزها
 دست خاطراتم را
 در شلوغی خیابان های فراموشی
 رها می کنم

پنهانی

 حرفی بود، نوشته شده، در زیر پیراهن

حرفی که قرار بود بعد از گل، به تو نثارش کند 

بازیکن مصدوم

ریل های داغ

چمدانم با قطار صبح رفت

کفشهایم روی ریل های داغ ، تعادلشان را حفظ می کنند

 خاطراتم در ایستگاه چشم به راهند

 من تکه تکه ترین مسافر جهانم

آخر بازی

دنیام یک رنگی شده . نمیدانم چه رنگی . اسم ندارد.
شده رنگ خمیر ِ بازی بچگی هام ، وقتی بعد از کلی بازی و ساختن و خراب کردن ، حوصله مان سر می رفت و همه را قاطی می کردیم .
دقیقا همرنگ یک لیوان پسمانده ی آب نقاشی با آبرنگ . انگار همه ی رنگ های خوب را قورت داده و قی کرده . قروقاطی شده . گندش در آمده.

بازار روزگار

پشت ویترین مغازه ها
جنس هایی هست که خیلی گرونن
یه چیزایی هم میشه پیدا کرد که ارزونه
اما گاهی یه گوشه ای، یه چیزی میذارن، که شاید کهنه باشه ، شایدم معمولی
اما روش نوشته " فروشی نیست "
آدم باید ازون جنس باشه

من

مثل پولهای یک قلک

هر که خواست مال او باشم، خانه خرابم کرد

یک دست تو نهال ، دست دگر تبر

کسی چه می داند
شاید تمام درختان جنگل را
همین هیزم شکن پیر کاشته باشد

پنهان ز دیده ها

مثل نگاه کردن از درون یک روزن

زندگی شاید، همان چیزهایی بود که ندیدیم

چشم به راه

پیش از آنکه پیر شوی، چشم از این راه بردار

انتظار، حرمت موهای سپید را هم نگه نمی دارد

در کنار هم

الاکلنگ را دوست ندارم
که شرط بالا رفتن من ، پایین آمدن تو بود
بیا روی تاب دو نفره بنشینیم

هم خدا هم خرما ؟!

خرما نمی خواهم
چای ام را تلخ می خورم
فقط کمی خدا به من بده

برسد به دست فیلترچی !

حالا که کفش هایم را برده ای
به خیالت دیگر نمی دوم ؟

بن بست انتظار

انتظار را از کوچه های بن بست بیاموز
که دل خوش به تماشای هیچ رهگذری نیستند
چشم به راه آمدن کسی می نشینند که اگر بیاید ، ماندنیست

چرا ترسیدیم ؟

باید محکمترین ضربه را می زدیم
دست کم یک بار

بی ترس از شکستن شیشه های همسایه

حالا حکایت ماست

قفل و کلید برای هم ساخته شده اند

اما زندگیشان در کنار هم ، احمقانه ست

زمین خورده

تنها زمانی نمی توانی پیروز شوی

که از خودت شکست خورده باشی